Η στοματική δυσπραξία αποκαλούμενη μερικές φορές και ως μη-λεκτική δυσπραξία, ή στοματοπροσωπική δυσπραξία, αφορά στην μειωμένη ικανότητα εκτέλεσης εκούσιων στοματικών ή λαρυγγικών κινήσεων, οι οποίες είναι μη λεκτικές, με απουσία νευρομυϊκών ελλειμμάτων. Υπάρχει δυσκολία στο να πραγματοποιηθούν κινήσεις μετά από εντολή π.χ. «βήξε» ή «βγάλε τη γλώσσα» ή «φύσα», ενώ οι ίδιες κινήσεις μπορεί να…
Η στοματο-κινητική εξέταση περιλαμβάνει τον έλεγχο των στατικών και κινητικών δομών του μηχανισμού ομιλίας (υπερώα, δόντια, χείλη, γλώσσα). Δηλαδή πέραν της ανατομικής κατασκευής, ελέγχονται η μυοκινητική αρτιότητα των αρθρωτών (σημάδια αδυναμίας ή χαμηλού μυϊκού τόνου αποτελούν σύμπτωμα δυσαρθρίας και βοηθά στη διαφοροδιάγνωση) και η διαδοχοκίνησή τους σε λεκτικές και μη λεκτικές δοκιμασίες. Κατά το στοματο-κινητικό…
Η παιδική δυσπραξία του λόγου, κυρίως αντιμετωπίζεται με λογοθεραπεία. Σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να χρειαστεί και ταυτόχρονη παρακολούθηση με εργοθεραπεία και συμβουλευτική στους γονείς. Ο πρωταρχικός στόχος της λογοθεραπείας είναι η βελτίωση της ικανότητας του παιδιού να συνθέτει προτάσεις, να επανακτά και να εκτελεί κινητικά σχέδια (motor plans) ομιλίας. Για να το κάνει αυτό, θα…
Μέχρι σήμερα, ένα σημαντικό εμπόδιο στην κατανόηση της παιδικής δυσπραξίας ήταν το γεγονός ότι, οι περισσότερες πληροφορίες που μελετούσαμε ήταν διαθέσιμες από βιβλιογραφία σχετικά με την δυσπραξία λόγου ενηλίκων (AOS), μια διαταραχή επικοινωνίας που μπορεί να προκύψει από ένα κτύπημα ή άλλη εγκεφαλική η νευρολογική βλάβη. Είχαμε πολύ λίγα στοιχεία για την παιδική δυσπραξία του…
Η διάγνωση της παιδικής απραξίας του λόγου (CAS) πραγματοποιείται κατά κύριο λόγο από έναν έμπειρο αλλά και εξειδικευμένο λογοθεραπευτή ή λογοπαθολόγο. Είναι προτιμότερο να γίνει σε ένα αναπτυξιακό κέντρο διότι η διαφορική διάγνωση δεν είναι τόσο απλή διαδικασία. Σε ένα αναπτυξιακό κέντρο υπάρχει η διεπιστημονική ομάδα η οποία είναι σε θέση να πραγματοποιήσει ένα πλήρη…
Λέμε πως ένα παιδί έχει λεκτική απραξία/ δυσπραξία όταν δεν μπορεί να σχεδιάσει και να πει συνειδητά αυτό που θέλει. Τα όργανα της ομιλίας δε συγχρονίζονται και έτσι όταν μιλούν ο λόγος τους είναι ακατανόητος. Με άλλα λόγια, το παιδί ξέρει τι θέλει να πει, όμως ο εγκέφαλος δεν δίνει τις σωστές εντολές στα όργανα…